Zondag 1 maart 2015

Het is alweer maart. De maand februari ligt weer achter ons.

De maand waarin heel groot AVONTUUR in mijn hoofd stond en steeds dichterbij kwam. De maand waarin ik alleen al mega zenuwachtig was voor überhaupt het vliegen. De maand waarin ik ook daadwerkelijk weg ging van mijn vriendje, familie en vriendinnen om naar de andere kant van de wereld te vliegen. En jeetje wat zou ik iedereen gaan missen. De maand waarin ik een nieuw ‘thuis’ zou krijgen voor de komende maanden.

Maar wat is februari goed bevallen. De eerste indrukken zijn geweldig en we voelen ons al thuis in ons appartementje aan de zee.

De verschillen hier in vergelijking met Nederland zijn soms groot. De kinderen die wij lesgeven wonen in het Township, Krottenwijk of zoals het hier ook wel noemen ‘in opslaghuisjes’. Ze hebben wel een huisje met muren want de overheid wil namelijk niet meer dat ze in ‘krotten’ wonen. Maar ja, onderhoud dat gebeurd hier niet tot nauwelijks. De mensen hebben hier geen geld, of in ieder geval heel weinig. Kinderen lopen soms in verscheurde schoolkleren, er is gewoon geen geld voor nieuwe kleren. De school waar wij lesgeven kost 120 Rand per half jaar. Dat is 18 euro om een heel jaar daar naar school te kunnen. En zelfs dat, dat is veel geld. Gelukkig worden veel mensen, mensen die echt geen geld hebben, hier geholpen door de stichting ‘De vriendenkring’. In deze stichting zijn Fried en Marian coördinator in Nederland en Zuid Afrika. Wat is het mooi om hier ook je steentje aan bij te kunnen dragen.

De kinderen hier zijn hebberig. Een bal, een hesje, een hoepel, het wordt uit elkaars hand gegrist en afgepakt. Pakken wat je pakken kan, we zijn hier heel erg bezig om dat stukje ‘fatsoen’ in de les centraal te houden. Maar wat wil je? Als je moet vechten voor eten of materiaal is dit zo’n gekke reactie nog niet. De kinderen komen dan ook met allerlei spullen de les in. Muntjes houden ze bij zich en sommige kinderen hebben zelfs hun potlood steeds stevig in hun hand, want dat is hún potlood.

We voelen ons hier totaal niet onveilig. We gaan hier met het taxibusje, wat ons is verteld dat dat ook prima kan. Alleen blanke mensen gaan hier niet met een busje, blanke mensen hebben een eigen auto. We worden dan nog steeds af en toe wel raar aangekeken als we weer instappen. ‘’Dames, klim hulle ook taxi’s?’’ en ‘’Jullie soort doet dit niet’’ horen we dan ook wel. (stiekem moest ik even in mijzelf lachen, wat als wij hen of Marokkanen, of Turken of wie dan ook als ‘’soort’’ noemden in een zin, discriminerend, hihi)

Maar ze zijn hier totaal niet afwijzend en ze bedoelen het goed. Ze zijn juist heel behulpzaam en nieuwsgierig. Zeker de eerste keren, wij wisten niet hoe dat werkt, wanneer vertrekt het busje? Hoe gaat dat met betalen? Hoe kunnen we zeggen waar we eruit moeten? We zijn de eerste keren gewoon goed geholpen door de lokale bevolking hier.

En stiekem voelen we ons al een beetje locals. ‘s Ochtends komen we wel eens dezelfde mensen in het busje tegen waarna we naar ze roepen ‘’lekker werken’’ wanneer ze uitstappen. ‘’Dankie, jullie praat baie mooi Afrikaans’’. We weten niet of ze ook weten dat het gewoon Nederlands is.

Dat gebeurd wel vaker. Ze horen het Nederlands, herkennen het vanuit het Zuid Afrikaans en vinden dat uiteraard super grappig.

Niet iedereen gaat trouwens met busjes. Veel mensen hier worden vanzelf opgepikt voor werk. Super grappig om te zien. Komt er weer een vrachtwagenbusje aan, komen er 3 paar voeten uit de achterklep van de auto. Of ze staan gewoon in de achterbak van de auto. Het ziet er tof uit en ze zwaaien altijd beleefd naar ons.
Iedereen is hier beleefd trouwens. Een gewone ‘hallo’’ is hier niet. Het is altijd ‘’hello, how are you?’’ Zo raak je ook sneller even in een gesprekje met mensen.

Zo kwamen we in gesprek met een zwarte zuid afrikaan. We vonden hem al een beetje raar, en uit de houding van de andere mensen in de bus konden we opmaken dat die meneer in kwestie misschien een beetje gek was of in ieder geval wat te veel had gedronken. Ondanks dat hebben we prima gesprekje gehad in de bus en hij had wat punten waar we toch wel over na zijn gaan denken. Voor hem was 100 Rand (7euro) veel geld. Hij wilde zo wel een hele dag bij ons schoonmaken voor 100 Rand bij wijze van. Maar die blanke mensen, die blanken mensen zijn verwend en rijk. Ze doen altijd de hele dag aan golf of tennis en smijten met geld. Ondanks dat wij ons totaal niet voelde aangesproken begrepen we wel wat de man hier bedoelde. Zomaar even 100 Rand uitgeven is voor ons niets. Hij zei het als: ‘’ You just give it away, all that money. Blown away with the wind’’.

Wij smijten niet met geld, maar kijk eens naar wat wij ‘’zomaar’’ even naar de school brengen. We geven geld uit aan sportmateriaal alsof het niets is. En ja we hebben het geld, en het is voor een goed doel, maar het is en blijft veel geld voor deze mensen. Een mini voetbalgoaltje kost al meer dan het schoolgeld hier, even als voorbeeld.

Echt armoede in huizen hebben we nog niet gezien. St Francis Bay is zoals ze het noemen een blank dorp en er wonen hier ook veel mensen die hier vakantiehuisjes hebben. We hebben een golfbaan, een tennisbaan en een squashbaan. We moeten binnenkort ook maar beginnen met sporten hier.

Fried wil ons nog eens meenemen het Township in, alleen is dit niet verantwoord en dus blijven we daar nog even uit.

Van de week liepen we vanaf de school naar het dorp(10min) waarnaar een donkere man ons aanhield. Hij vertelde dat hij gehoord had dat wij, 2 blanke meisjes, les gaven op de Mziginsi school. Hij vond het fantastisch, zijn zoon zit op de school en hij is helemaal blij. Hij zei dat wij waarschijnlijk moe zouden zijn na zo’n dag, maar dat het geluk van zijn kind zo groot was dat we dat niet mochten vergeten. Een godsgeschenk waren wij. Wauw wat is dat mooi om zo te horen!!

Zulke dingen houdt je wel hier, het is misschien wat ver van huis, maar wat is het hier mooi en wat fijn dat we zo betekenis vol kunnen zijn.

Zo, even een iets andere blog dan anders. Maar zo zullen ze vaker komen denk ik. We beginnen morgen weer aan een week lesgeven en veel ‘’nieuwe, spannende’’ dingen zullen er niet te vertellen zijn.

Fried en Marian komen dinsdag weer terug uit Kaapstad met hun kinderen. Ik weet dus niet hoe vaak het mogelijk is om een blog te posten maar jullie zien vanzelf wel weer iets verschijnen.

Liieeefs,
Marianne