Week 11

21 april t/m 27 april 2015

Dinsdag

Vandaag weer een nieuwe week lesgeven. Het begon vanochtend wat met regen maar de zon is er gelukkig weer doorheen! Helaas was het veld nog wel wat te nat en zijn we met de klas de kooi in gegaan om het spel jagerbal te spelen. Het is even inkomen, maar daarna snappen de kinderen wat de bedoeling is. Nog steeds roept iedereen bij het kiezen: ‘’me!’’ ‘’me!’’ En daarbij lopen ze je bijna omver. De kinderen die wél netjes bij het hek staan te wachten krijgen van ons de bal en mogen de jager zijn. De kinderen dragen vandaag weer mutsen en handschoenen voor de kou. Maar na een tijdje hangt de paal al weer vol met kleren omdat ze het warm hebben, goed teken! (zie album)

Smiddags zijn we na de buitenschoolse activiteiten naar huis gereden. De bouwvakkers zijn weer bij ons aan het werk. We hebben een lek in het balkon en als het heel erg regent houd het plafond dat niet helemaal. De werkers halen alle tegels weg en gaan er nieuwe inleggen. Gisteren waren ze ook al bezig en ze zijn nog niet echt opgeschoten.

Woensdag

De kleuters! Ik blijf de kleuters leuk vinden. Ze geven mij energie en ik wordt vrolijk van die kids. En de zon schijnt! Daar wordt ik dan ook wel weer vrolijk van. De dag gaat super snel voorbij. Een leraar kwam nog langs of we een donatie wilden geven voor een begrafenis. Er was een jongen van 28 overleden, hij was de netball coach van ons schoolteam. Ze wilden geld verzamelen voor de familie. En we hebben met een docent afgesproken dat we morgen met hem mee het township in gaan. Tof ! Fried wilde ons dat nog laten zien maar dat was er niet meer van gekomen. Smiddags lekker van de zon genoten en met school bezig geweest. Onderzoek verslag begint wat vorm te krijgen en dat moet ook af. De bouwvakkers zijn op een kwart om de tegels er uit te halen.

Donderdag

Gelukkig is het nog weer en is ligt het veld er ook goed bij. We hebben vandaag grade 6 & 7. We gaan hooghouden (badminton) en voetballen. Het weer wordt echt weer lekker en het lesgeven aan de nieuwe groepen gaat goed. Smiddags zijn we met een leraar mee het township ingeweest. We hebben eerst zijn kamer gezien en zijn daarna doorgereden naar een nicht en oma van hem. We mochten in hun huizen kijken. Deze huisjes zijn door de overheid geplaats zodat de mensen niet meer in de krotten hoeven te wonen. Deze huisjes zien er eens stuk beter uit en hebben 3 kamers. 1 woonkamertje, en 2 slaapkamers. Maar hier wonen ze wel met soms 7 mensen in. Toevallig was één van zijn nichtjes een leerling van onze school. Ze hebben wel elektriciteit in huis. Dus ze hebben ook een wasmachine, kunnen koken en hebben een tv. Deze leerling slaapt met nog 2 anderen op een kamer in een tweepersoonsbed.

Na deze bezoeken wilden we eigenlijk naar de nog armere gebieden. De echte hutjes. Ook daar hij had hij wel een nicht wonen en we werden meegenomen. Ja dit was echt klein. Een klein kamertje waar ze ook in moeten koken. Op de muur plakken ze karton zodat het wat isoleert en dat de wind er niet door heen kan. Ze hebben ook in deze huisjes soms stroom. Naast de woonruimte was nog een kleine ruimte met een bed en tv. Dit meisje is 22 jaar oud en heeft 2 kinderen waar ze ook voor moet zorgen. We hadden gelukkig wat extra snoep gehaald (lange jan, ken je ze nog?) en zo konden we de kinderen (en de volwassenen;)) wat snoep geven. De wc is overigens buiten. Een hokje waar ze in een bak hun behoefte doen. Eens in de zoveel tijd komt er een vrachtwagen die de bakken leegt.

Ze was zich aan het klaarmaken voor de herdenkingsdienst voor de jongen van 28. Ze vroegen of wij mee wilden en we besloten mee te gaan. Nog even door de wijk gelopen om iemand anders op te halen en daar we met z’n allen in onze gele jeep naar de herdenking gereden.
Tja, wij waren uiteraard de enige blanken daar en we werden eerst wel wat vreemd aangekeken. Al snel kwamen er meer leraren van de school bij ons zitten. Er waren veel mensen en iedereen was vrolijk aan het zingen en aan het dansen. Dit is de herdenking, zaterdag is de begrafenis. Ze wilden hem vrolijk herdenken. En terecht. Iedereen deed een woordje, en ook een docent van de school kwam aan het woord. We werden meteen even voorgesteld. ‘’we have some visitors from the Netherlands!’’ Klappen, klappen, uh ja, even opstaan en zwaaien, hoi. Het was onderhand 18.15 uur en de kinderen liepen naar buiten. Wij zagen dit als kans om ook naar buiten te gaan om richting huis te gaan.

Vrijdag

Om 9 uur moesten wij ons in de rechtbank melden. Het verhaal van de inbraak krijgt een staartje. Buiten stond er een man met een jongen op ons te wachten. (tja je herkent ons ook meteen tussen al die mensen). De jongen was diegene die ons tipte en het zag gebeuren, de man was zijn grote broer. Iedereen wordt bij binnenkomst gefouilleerd behalve wij. Dit was ook al zo bij het visum en nu weer. Hoezo kunnen wij geen messen in ons shirt hebben? Het is wat racistisch eigenlijk. En toen wachten, wachten en wachten. Rond 10.15 mochten we naar binnen en zagen we de persoon die ons raam ingetikt had. De man leek helemaal green crimineel maar had toch aardig wat op zijn geweten. Niet alleen onze tas was het probleem, hij had veel meer gedaan. Ik ben gaan zitten op de bankjes en Froucke liep naar een vrouw die alles wat opschreef. Ze vroeg wat er was en niemand was op de hoogte van de verdwenen telefoon. Fantastisch. De telefoon is tijdens het wegrennen weggegooid in een tuin, en toen de politie daar weer was gaan kijken was de telefoon al weg. Die zien we niet terug dus. De vrouw zei nog dat ze het vervelend vond dat Froucke dit had meegemaakt maar ja, dit is Afrika zei ze. We konden de zaal weer verlaten. We hebben de jongen naar de middelbare school in de buurt gebracht , wij moesten mee als bewijs dat hij echt bij de rechtbank was. Echter stapte de jongen ook weer terug mee de auto in. ‘’Ze doen toch niets op school’’ was het antwoord van de broer. Duidelijk. We zijn terug naar de rechtbank gereden omdat we stiekem wel wilden weten hoe het af zou lopen. Helaas werd onze zaak die dag toch niet behandeld en zijn we weer naar buiten gegaan. De man denkt dat er toch wel een celstraf van 3 tot 4 jaar boven zijn hoofd staat te wachten.

Omdat ik met mijn onderzoek bezig ben zijn we langs de school gegaan. Alleen was vandaag geen slimme dag. Vrijdag, ik had het kunnen weten. Einde van de week, concentratie 0. Rond 12 uur werden de lokalen al opgeruimd en om 13 uur stonden zelfs de leraren al buiten de poort. Maandag is het hier freedom day en hebben de kinderen vrij. ‘’geniet van je lange weekend!’’.

Wij besloten om ergens te gaan lunchen. We kwamen binnen een mooi winkeltje met daarachter een tuin waar we lekker hebben gegeten. Na de lunch zijn we nog even door de winkelstraat gelopen op zoek naar een vest wat ik had gezien bij een aantal leerlingen. Groen en geel waar South Africa op staat. Na wat vragen blijkt dat een vest te zijn geweest voor het WK dat hier is geweest. Die zal ik niet meer tegenkomen in de winkel helaas.

Zaterdag uitgeslapen. Elke laatste zaterdag is hier markt, ook vandaag dus. Dit is de 3^de en laatste markt die we hier gaan meemaken. Gek, volgende maand zijn we hier weg om te reizen. Om 12.30 vertrokken we naar Port Elizabeth voor onze eerste echt rugby wedstrijd. We moesten gaan juichen voor Eastern Province Kings. Deze begon om 14 uur maar het stadion was nog lang niet vol. Deze kwam ook niet meer vol. Wat een sport, een geduw en gebeuk maar wel tof om te zien. Al snappen we nog niet helemaal hoe en wat, en zeker niet hoe de punten werken maar het is leuk om te zien. En rugby is respectvol, in ieder geval richting de scheidsrechter. Maar ook bij een ingooi. Tijdens een ingooi tillen ze 1 teamlid omhoog om de bal te vangen. Stel dat deze dreigt te vallen helpt ook de tegenpartij met vangen van de persoon. En na elke tackle of beuk geven ze even een schouderklopje. Ondanks deze liefde was er wel even een opstootje op het veld, sensatie. De scheidsrechter stond daar alleen maar op afstand op zijn fluitje te fluiten maar als snel konden ze verder. Na de wedstrijd wilden de 2 mannen achter ons wel even op de foto met ons. Ze hadden een heel verhaal over dat blank en zwart samen naar een wedstrijd gaat, bijzonder vonden ze, volgens mij was het een gewoon goede truc maar de foto hebben ze gekregen. We liepen het stadion uit en kwamen nog een groep mannen tegen en de nummer 1 fan van het team. Ze boden hun excuses aan voor het slechte spelen van het team. (ze verloren met 10-31). We zijn op de foto gegaan met deze nummer 1 fan. Hij was de hele wedstrijd al als een idioot naast het veld aan het schreeuwen, maar de humor zat er wel in.

Dit was trouwens ook het stadion maar Nederland tijdens het WK Brazilië versloeg. Kijk, dat zijn leuke dingen om te weten, en dat was gewoon een hele fijne wedstrijd. Mensen zijn daar ook allemaal fan van het Nederlands elftal en kunnen er van alles over vertellen.

Zondag hebben we ons klaargemaakt voor de color run. Voor mij meteen mijn eerste renevenement waar ik aan mee doe. Nooit zien we jongeren hier in het dorp, maar nu waren ze er ineens. Het was een gezellig groepje dat de 5 km ging rennen. We kregen een gekleurde streep op ons gezicht en konden ons klaarmaken voor de start. De route liep vooral door de duinen, berg op , berg af. Het eerste stuk was een smal pad en je kon elkaar niet inhalen. Al snel vielen de eerste hardlopers af en begonnen ze te lopen. Na een tijdje begon ik mijn lichaam ook wel te voelen (hardlopen was weer lang geleden, en 5 km helemaal,haha) Ik besloot om af en toe de gaan lopen, in ieder geval berg opwaarts. Ik zei tegen Froucke dat ze dor mocht want die liep wel lekker. Er was een wisselpunt op het eind en toen ik Froucke weer tegen kwam (high five) ging het met mij al weer een stuk beter. Onderweg kregen we op 4 plekke verf spatten op ons shirt gespoten. Ineens was iedereen om mij heen weg, voor mij was leeg, achter mij ook. Het laatste stuk heb ik heerlijk alleen kunnen rennen, finish in zicht. Ik kwam als 28ste binnen met een tijd van 33.16 min. Froucke kwam voor mij als 27^ste binnen. Er deden ongeveer 140 mensen mee aan de race en ik was dus wel tevreden. We hebben nog even genoten van de zon en zijn toen terug gegaan naar ons huisje. Ik wilde wel even zwemmen maar helaas was het water ijs en ijskoud. Dan maar een warme douche. Deze middag even verder in mijn boek. Ik heb hier alle films van de Hungergames gezien. De laatste film is opgedeeld in 2 delen en de tweede komt in oktober uit. Froucke heeft gelukkig alle boeken op de ereader en aangezien ik toch wat nieuwschierig ben hoe het afloopt ben ik begonnen met de boekenreeks. Boek 1 gehad en nu alweer druk bezig in boek 2.

Maandag

Het is hier nu Freedom’s day. Vandaag staan zestil bij de eerste democratische verkiezingen van Zuid Afria op 27 april in 1994 Dit wordt nog steeds elk jaar gevierd. Geen koningsdag hier. Maar toch zit ik hier even in mijn oranje shirtje. Gewoon, voor het idee. Het is nog steeds mooi weer, al is het wel kouder dan toen we hier kwamen. Tja, het wordt hier ook winter en een stukje kouder. Ze zeggen dat het in Juli echt koud wordt, maar geen idee hoe koud, kou hier is.

We hoorden van iemand hier op kantoor dat we nog maar een half uur per dag hier mogen zitten, omdat het anders allemaal zo traag wordt. Wat een gedoe, net nu we diep in onze verslagen zitten, maar even kijken hoe we dat gaan doen. Een lunchrestaurant hiernaast heeft ook internet waar we een kopje thee bestellen en dan mogen internetten.

Het besef dat we hier nog maar 52 nachtjes zijn is gek. We vertrekken zelfs over uiterlijk 24 nachtjes uit St Francis Bay om te gaan reizen. Daarna slapen we hier nog 1 nachtje omdat de auto weer hierheen gebracht moet worden, wij gaan daarna weer met de bus naar Robertson naar mijn oom en tante, waar we de reis ook begonnen. En dan zijn we gewoon weer thuis. Hoe fijn ik het ook vind om iedereen weer terug te zien, ik wil hier nog wel even blijven om nog meer mooie dingen te zien!